افسر جوانی روی یک کشتی کار می کرد و قرار بود در ازای ایجاد هر مشکلی مجازات شود. کشتی آن ها از انگلستان راهی یکی از مستعمرات بود.
پس از دو روز سفر در دریا ،کشتی دچار طوفان شد.توپ بزرگ کشتی به دیواره ی کشتی می خورد. او تصمیم گرفت که توپ را با طناب ببندد و با خود فکر کرد طناب های موجود به اندازه ی کافی مقاوم هستند و طوفان چندان شدید نیست. افسر جوان به طبقه پایین رفت تا لباس هایش را عوض کند و یک ظرف سوپ داغ بخورد.
افسر جوان چند دقیقه ه ای را در کابین خود گذراند ناگهان طوفان شدید شد. توپ بزرگ جنگی که با طناب بسته شده بود ، روی عرشه کشتی به حرکت در آمد. ناگهان صدای فریادی شنیده شد.
صدای دیده بان روی عرشه بود که با دیدن توپ جنگی سرگردان، فریاد می زد. ناگهان صدای شکستن چند قطعه چوب به گوش رسید.
افسر جوان به سرعت خود را به عرشه رساند و دید توپ جنگی عظیم الجثه ، طناب ها را پاره کرده و از کنترل خارج شده است و به سرعت به طرف عقب عرشه، جایی که دو ملوان در حال کار بودند، در حرکت است. بدون لحظه ای درنگ ، افسر جوان خود را در جلوی توپ انداخت و قبل از این که توپ به دو ملوان بیچاره اصابت کند ، متوقف شد اما هر دو پای افسر جوان زیر چرخ های توپ جنگی خورد شدند.
فردا صبح افسر جوان در حالی که از درد به خود می پیچید ، روی عرشه آمد تا در مراسمی که به افتخار او برگزار شده بود، شرکت کند. همه افراد جمع شده بودند تا شاهد باشند که کاپیتان کشتی ، بزرگترین نشان افتخار کشور را به افسر جوان هدیه می کند. هنگامی که کاپیتان مدال افتخار را بر یونیفورم افسر جوان نصب می کرد فریاد خوشحالی افراد به هوا بلند شد. اما لحظه ای بعد تمامی فریاد های خوشحالی در گلو خشکید. کاپیتان گفت :«به واسطه ی قرار دادن کشتی درمسیر طوفانی و ترک خدمت در هنگام طوفان و سهل انگاری در انجام مأموریت ، این افسر به اعدام در برابر جوخه ی آتش محکوم می گردد. حکم بلافاصله اجرا خواهد شد.»